Wat een goed geschreven, meeslepend en schokkend verhaal is dit! De unheimische sfeer blijft een tijdje hangen als je het boek weglegt. De inhoud verbaasde me niet, want ik heb in 2019 een jaar deze opleiding gedaan. In feite stond de verkorte versie al in het Volkskrantartikel dat medio 2019 uitkwam. Dat kwam toen wel binnen bij mij. Toen deed de cursusleiding er alles aan om de angsten van vooral ons eerstejaars weg te nemen. Ik was niet bang voor Ingeborg Bosch, dacht nog: iedereen schiet weleens uit zijn slof. Destijds was ze in mijn ‘Frankrijk-week’ voltijds en relaxed aanwezig. Organisatorisch liep het goed en financieel was het transparant. Ik vond het voor mezelf een leerzaam jaar, de investering waard. Maar ik ben door mijn eigen ervaringen toch gestopt met de PRI-opleiding en een andere coachingsopleiding gaan volgen. Die was veilig en respectvol, zoals het hoort.
De groepsbijeenkomsten in Nederland waren vanaf dag één in emotioneel opzicht onveilig, wat blijkt uit de geluidsopnames. Zowel door toedoen van medecursisten als de trainsters Lenneke (de opleider) en mijn leertherapeute. In de groep hield ik me energetisch niet staande, was ik in de war en viel ik stil, net als Wietske beschrijft in het boek. Maar dat het niet klopte voelde ook ik steeds goed. Het was een continue ‘afweerpolitie’ en ik herkende me lang niet altijd in de afweer die veelal ongevraagd (zelfs tijdens diners!) op me werd geplakt. Vaak overrompelden mijn medestudenten me en heb ik me nauwelijks verdedigd. Al snel leerde ik: elk weerwoord wordt als afweer afgedaan.
Ook met mijn leertherapeute had ik daarover meningsverschillen. Ze vergeleek mij in mijn vasthoudendheid ‘vriendelijk’ met zo’n klein terriër-hondje. Ingeborg Bosch zei tijdens mijn intensive: als men jou op afweer blijft wijzen die je niet herkent, is dat niet oké, kaart het direct aan! Mij is in 2020, toen ik stopte met de opleiding desgevraagd per app een gesprek toegezegd door de ‘terriër-dame’… ze moet het tot op heden nog inplannen en ik heb niet aangedrongen. Mede door het Volkskrant artikel verwachtte ik toch niet dat ze open zou staan voor mijn ervaringen en mijn visie daarop. Die betreffen:
Er werd getrianguleerd. Dit versterkt de energetische positie van de trainer en andere trainee(s) ten koste van die van jou. De trainer zit al in een machtspositie, omdat je voor je voortgang binnen de opleiding haar beoordeling moet krijgen. Dit maakt trainees bereidwilliger om actief mee te doen met de triangulatie. Hier speelt ook energetisch overwicht.
Enkele keren werd één persoon door een groot deel van de groep kritisch en soms suggestief ondervraagd. Dit is scapegoating; energetisch wordt onbewuste ballast gedumpt op de ongelukkige. Die is nauwelijks bestand tegen deze druk en breekt doorgaans tijdens of na een dergelijke sessie en conformeert zich ‘vanzelfsprekend’ aan de heersende visie. Toen ik het ondervond, hoorde ik achteraf de opnames terug. Daarop draaiden de trainsters en medecursisten mijn waarneming, die ik Lenneke kon horen doen, letterlijk 180 graden om! Ik sputter een paar zinnen tegen, maar ga er uiteindelijk in mee.
Mijn grootste bezwaar is dat emoties en behoeften in het nu werden miskend door middel van gaslighting. Dit is deels inherent aan de PRI-methode. Behoeften kunnen voortkomen uit onderliggend trauma. Dat trauma kun je niet met de PRI-methode verwerken, als je die behoeften steeds bevredigt. Door de voornoemde praktijken groeiden met de dag mijn behoeften aan veiligheid en gehoord worden. Ze werden direct of indirect in verband gebracht met de emotionele verwaarlozing in mijn jeugd en zouden voor het heden niet echt van belang zijn. Dat laatste bestrijd ik: ik voelde me totaal onveilig, wat me uitputte en minder scherp maakte. Emotionele veiligheid is de basis van elke connectie, zeker in een therapeutenopleiding.
Een duidelijk teken dat het toxisch was, is dat je ook enige tijd na afloop van een confrontatie, bleef worstelen om uit de mindfuck te komen. Wietske vraagt na en concludeert dat nog een mede student ‘in de vernieling ligt’. Fijn dat Wietskes ervaringen na afloop snel werden gevalideerd in een andere opleiding. Validatie door derden is de uitweg uit gaslighting. Zelf worstelde ik eenzaam met vragen als: waarom heb ik me zo snel geconformeerd? Waarom tolereer ik dit onnodig pijnlijke gedrag? Waarom zei ik niets? En hoe kan het überhaupt dat mensen zich zo tegenstrijdig gedragen? De ene keer met liefdevolle aandacht, en dan weer op de manieren zoals hiervoor genoemd?
Ik googelde concepten als traumabonding en cognitieve dissonantie. Om die draaglijk te houden, heb ik ook mezelf moeten gaslighten. Dit bleek ik mijn hele leven al te hebben gedaan met ongeïnteresseerde opvoeders, familieleden en partners… “ze bedoelen het goed”! Iedereen met jeugdtrauma is gevoelig voor gaslighting en is een kei in self-gaslighten!
Dit boek is voor mij fascinerend wat betreft de gigantische energetische processen die in deze groepen spelen. Hoe kunnen eerstejaars elkaar verraden en 180 graden van mening wisselen in enkele minuten? Welke onbewuste collectieve groepsballast beweegt door opleidster Lenneke heen en spiegelt ze met haar tirades? Is dat verergerd, omdat ze ook de avonden en nachten zou hebben doorgebracht in de Franse trainingsruimte? Zij, Ingeborg Bosch en de leertherapeuten hebben zelf duidelijk nog stukken onverwerkt trauma en trekken mensen aan die wat betreft hún trauma-thema’s hierop resoneren. De wet van aantrekking werkt natuurlijk naar twee kanten; er zijn geen ‘minder pure’ spiegels!
Deze opleiding is vanuit spiritueel oogpunt een gigantische katalysator voor ontwaken: het geeft trainees pijn en weerstand op heel veel lagen. Uiteindelijk nopen die tot grenzen stellen en die uiten tegen de groepsmores in (met kwetsbare authentieke communicatie), zelfcompassie (ik werk aan mezelf maar niet spartaans) en zelfliefde (ik kijk hoe en met wie ik mijn actuele behoeften kan vervullen, welke waarden ik wil leven en met wie). Je eigen intuïtie krijgt weer een stem. Zo is een opleiding als deze een keiharde koerscorrectie die je op onvermoede en niet mis te verstane wijze dichterbij jezelf brengt.